poniedziałek, 30 listopada 2009

(Naj)większy, (Naj)mniejszy!

Czy wiecie że:
  • Największy udokumentowanym koniem na świecie był koń rasy Shire.Urodził się 1846 r. Wałach o imieniu Samson ważył on 1524 kg i miał ok. 230 cm w kłębie. -Ostatnio w rekordach Guinnessa Poe - 10-letniego szkocki ogier zimnokrwisty. Ma dwa metry i pięć centymetrów.

  • Najmniejszym udokumentowanym koniem na świecie był ogier rasy Falabella, o imieniu Little Pumpkin, urodził się 15.04.1973 r. Miał on 35,5 cm wzrostu i ważył 9 kg.
  • Najdłużej żyjącym, zarejestrowanym koniem na świecie był Old Billy. Urodził się w 1760 r. padł 27.11.1822 r. Osiągną niesamowity wiek- 62 lata.
  • Najwyższy skok świata- Od 5 lutego 1949 roku nikt nie pobił tego rekordu: 2,47 cm. Tak wysoko skoczył Huaso pod chilijskim kapitanem Alberto Larriguilbe.
  • Najdłuższy skok- 25 kwietnia 1975 roku, w Johanesburgu, w Południowej Afryce Andres Ferreira wykonał skok o długości 8,40 metra. Wygląda na to, że do dziś jest to najdłuższy skok świata.
  • Najdłuższa podróż wierzchem - 13 października 1984 roku para Emile Brager i Marie Roesle wyruszyli w najdłuższy rajd konny- przemierzyć obie Ameryki od Cabode de Hornos aż do Alaski- to bagatela 25.000 km! Ta niecodzienna przygoda zakończyła się w Faibanks, po 4 latach we wrześniu 1988 roku.
  • Najszybszy koń- Najwyższa zarejestrowana prędkość, jaką osiągnął koń to 69,6 km/godz. rekordzistą jest koń wyścigowy Big Rackett (Duża Rakieta)

niedziela, 15 listopada 2009

Walijski kuc górski


Nazwa Sekcja A : Walijski kuc gurski (welsh mountain)
Wzrost: 120 cm.
Umaszczenie: wszystkie maści z wyjątkiem srokatej
Pochodzenie: Walia, Anglia
Nazwa Sekcja B : Kuc Walijski B
Wzrost: 135 cm.
Umaszczenie: wszystkie maści z wyjątkiem srokatej
Pochodzenie: Anglia
Walijski kuc górski (grupa A) jest podstawą dla hodowli wszystkich podstawowych grup. Pierwotnie koń juczny i wierzchowy celtyckich pasterzy, w 2. poł. xix w. był też wykorzystywany w kopalniach węgla. Obecnie jest bardzo popularnym, wszechstronnym kucem dla dzieci, obdarzonym nieprzeciętnym talentem skokowym. Kuce walijskie z grupy A uchodzą za niezwykle bystre i pojętne, ale mają też żywy temperament. Niektóre z nich wyglądają jak miniaturowe koniki arabskie, gdyż przez pewien czas krzyżowano je z arabami. Rzadko są mniejsze niż 122cm w kłębie, ale nie powinny przekroczyć 127cm. Wyższe mogą zostać zarejestrowane w grupie B, natomiast nie jest dozwolona procedura, tzn. rejestrowanie zbyt niskich kuców z grupy B w grupie A.

Adopcja

imię -?
płeć -ogier
maść -siwo dereszowaty
rasa -koń arabski
matka -Jana
ojciec -Neptun

wzrost -144cm
użytkowanie ,ujeżdżanie, skoki
opis charakteru-spokojny, przyjazny, trochę płochliwy

opis wyglądu-czarna grzywa i ogon, na prawej tylnej nodze biała pęcina
pokryte klacze -0
właściciel -?

niedziela, 8 listopada 2009

Bułana

2. Maść Bułana.
Skura koni tej maści jest ciemna, lecz włosy jasne, w różnych odcieniach beżu. Od barwy kremowej po szaropopielatą-myszatą. Grzywa i ogon czarne lub brązowe, niekiedy występują beżowe pasemka. Nogi ciemniejsze od tułowia. Nieraz na grzbiecie występuje ciemna pręga
Wyróżniamy różne typy maści bułanej:
bułana-z gniadej,żółtobeżowa sierść, głowa taka sama lub ciemniejsza z domieszką ciemnych włosów, czarne kończyny (źrebięta mogą się rodzić bez tego z wiekiem ciemnieją). Jasna obręcz na koronkach (jaśniejsze pasmo włosów). Występuje czarne pręgowanie.
jasno bułana- żółtawa

czerwono bułana-sierść jest podobna jak u koni bułanych, jednak bez czarnego pigmentu, włosie jest mieszane, na ogól jasne, pozbawione czarnego koloru, zawsze obecne jest pręgowanie, tworzy się przez rozjaśnienie maści kasztanowatej.

ciemno bułana- brązowa sierść, domieszka czarnych włosów na łopatkach, grzbiecie i zadzie. Zwana u nas wilczatą, choć jest to kwestią sporną.Występuje także odmiana maści bułanej gniadobułana - pośrednia między bułaną a gniadą. Szyja i tułów jasno lub ciemnobrunatna, słabe rozjaśnienie. Głowa ciemniejsza lub taka jak tułów ale nie jaśniejsza jak może wystąpić w maści gniadej. Rzadziej obecne pręgi na kończynach.

bułano myszata-żółto beżowoszara, pośrednia między myszatą a bułaną.
bułano-srebrna - bardziej żółta w odcieniu sierść, bardzo jasne włosie, oczywiście pręgowanie

izabelowata-czerwono bułana- kremowa połączona z bułaną, podobna do perłowej ale ciemniejsza.

jasnoczerwono bułaną - kremowe, mieszane włosie, jasnobeżoworuda sierść

Bułano dereszowata- sierść dwubarwna - żółtawą i czarną, grzywa i ogon są czarne. Maść bardzo rzadka

Kremowo-bułana-Jest to połączenie obu poprzednich wariantów.
jelenio-bułana - podobna do bułanej (pamiętajcie o pręgowaniu), jedynie głowa musi być jaśniejsza bądź taka jak kolor kłody, nigdy ciemniejsza (jak w maści jeleniej). Na oko czasem nie do rozróżnienia, jedynie na podstawie genotypu rodziców a najlepiej potomstwa. Występuje u koni fiordzkich.

piątek, 6 listopada 2009

Inne chody


Inochód -to odmiana kłusa. Charakteryzuje się tym że koń nie stawia nóg parami po przekątnej, ale stronami, czyli przednia i tylna lewa, potem przednia i tylna prawa. Koniowi jest wtedy ciężko utrzymać równowagę, zatem jego kroki są wtedy krótki, ale szybkie.

Trawers
- koń porusza
się do przodu z ciałem ustawionym ukośnie. Kopyta pozostawiają trzy linie śladów: linia wewnętrzna zrobiona przez lewą tylną nogę, linia środkowa przez lewą przednią i prawą tylna (nastepującymi po sobie), linia zewnętrzna po prawej przedniej.
Pasaż
- jest to wolny, zebrany kłus, w którym koń wykonuje bardzo wysokie kroki.


Piaf
- jest to kłus wykonywany w miejscu, przy bardzo silnym zebraniu konia. Tu koń również wykonuje wysokie kroki.


Kontrgalop
- w zasadzie nie jest chodem specjalnym, tylko galopem "ze złej nogi". Koń galopując w lewo galopuje z prawej nogi. Kontrgalop często jest wykonywany na konkursach ujeżdżenia.

Galop


GALOP Jest to chód trzytaktowy, skokowy. Rozróżnia się galop z lewej lub prawej nogi, w zależności od kolejności stawiania nóg. Na łuku koń powinien naturalnie galopować z nogi wewnętrznej, jeśli tego nie robi mówimy, że „fałszuje”, lub „galopuje ze złej nogi”.
Kolejność stawiania nóg w galopie w lewo to: prawa tylna, lewa tylna,
prawa przednia, lewa przednia.

Galop roboczy

Jest to galop w naturalnym rytmie konia; równomierny i rytmiczny; stosowany w dyscyplinie ujeżdżenia podczas wykonywania większości figur na czworoboku np. wolty i ciągi.

Galop pośredni

Zmusza konia do wzmożonej pracy grzbietem oraz zwiększenia stopnia uginania i prostowania tylnych kończyn. Tempo równomierne wynosi 340-350 m/min.

Galop zebrany

Zwolniony do minimum. Dzięki maksymalnemu podstawieniu zadu, środek ciężkości przesuwa się do tyłu. Szyja jest wygięta, wysoko podniesiona, czoło pionowo. Galop zebrany wymaga od konia gibkości i dobrego wytrenowania. Chód ten bardzo obciąża stawy skokowe, nie należy go więc nadużywać. W ujeżdżeniu na czworoboku stosowany przy wykonywaniu np. półpiruetów i piruetów.

Galop wyciągnięty

Koń wydłuża nogi na tyle, na ile pozwala mu budowa jego ciała. Ruchy są bardziej wyciągnięte niż w galopie pośrednim. Tempo wynosi ok. 550 m/min.

Galop wyścigowy

Zobacz cwał.



CWAŁ Cwał jest najszybszym naturalnym chodem. Zwykle jest to chód czterotaktowy, ale w zależności od tempa, mogą występować różnice. Przy cwale z prawej nogi kolejność jest następująca: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, po czym występuje faza lotu.



Kus

KŁUS Jest to chód dwutaktowy, w którym przekątna para nóg wykonuje jednoczesny ruch. I jednocześnie opiera się o ziemię. Np. lewa tylna z prawą przednią, prawa tylna z lewą przednią. Po podniesieniu pary nóg znajdującej się po przekątnej i po postawieniu przeciwstawnej pary, następuje faza lotu.(żadna z nóg nie dotyka ziemi) W konkursach ujeżdżenia prezentowane są również: pasaż- najwyższe zebranie konia w kłusie, oraz piaff- najwyższe zebranie konia w kłusie w miejscu.

kłus roboczy - naturalny chód konia, w którym koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;

kłus pośredni - nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia większej płynności ruchów;

kłus wyciągnięty - przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny;

kłus zebrany- koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim.

Stęp

STĘP Jest to najwolniejszym z chodów. Jest czterotaktowy, co znaczy, że podczas poruszania się konia w ten sposób słychać cztery uderzenia kopyt o ziemię. Kolejność stawiania nóg w stępie zaczętym od lewej, tylnej nogi: następna jest lewa przednia, prawa tylna i prawa przednia.


Wyróżniamy:

Stęp zebrany

Ślady tylnych kopyt nie sięgają przednich lub je pokrywają. Praca kończyn w stępie zebranym jest bardzo energiczna. Krok jest krótszy niż w stępie pośrednim, ale bardziej wyniosły.

Stęp pośredni

Ślady tylnych kopyt nieco przekreślają ślady przednich. Koń kroczy energicznie, lecz spokojnie, wyraźnie zaznaczonymi krokami.

Stęp wyciągnięty

Koń porusza się maksymalnie wyciągniętym krokiem, ślady tylnych kopyt wyraźnie przekraczają ślady przednich kopyt.

Stęp swobodny

Zwany również stępem na długiej wodzy, ponieważ jeździec pozwala koniowi swobodnie wyciągnąć szyję i obniżyć głowę. Stosowany jest podczas przerwy w pracy.

Stęp hiszpański

W tym stępie koń podnosi wysoko nogi. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi on z Hiszpanii. Nauka tego chodu zaczyna się na ziemi, kiedy to jeździec delikatnie "łaskocząc" konia po przednich nogach batem, zachęca zwierzę do wysokiego ich podnoszenia. Jeździec powinien dawać wtedy specjalną komendę, jak np. "noga", lub "nóżka" i nagradzać konia sowicie za każdym razem, gdy podniesie on wysoko nogę. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.